«…Όταν μιλώ για ομορφιά σχημάτων δεν εννοώ καθόλου όσα η κοινή αντίληψη θα λογάριαζε για ομορφιά, είτε σε μια ζωντανή ύπαρξη είτε σ’ ένα ζωγραφικό έργο, αλλά εννοώ την ευθεία και την καμπύλη και τα επίπεδα ή στερεά σχήματα και σώματα που έχουν αυτές τις γραμμές για πρώτα στοιχεία και που γίνονται με τους τόρνους και τους χάρακες και τα τρίγωνα, αν καταλαβαίνεις. Γιατί αυτά, έχω τη γνώμη, πως δεν είναι όμορφα σχετικά με κάτι, αλλά από τη φύση τους έχουν παντοτινή ομορφιά στην ουσία τους και έχουν κάποιες ηδονές δικές τους, τελείως άσχετες με τις επιφανειακές ηδονές των ερεθισμάτων. Το ίδιο θεωρώ όμορφα τα χρώματα που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτές τις ηδονές…»